Jest taka jedna Zosia, która sama wie lepiej. Stworzył ją Julian Tuwim. Zosia Samosia nie potrzebowała nikogo.
To mała dziewczynka, która chciała o wszystkim w swoim życiu decydować sama. Krótki, zabawny wiersz dla dzieci, a ileż w nim prawdy o każdym z nas. Bo taka jest właśnie ludzka natura – albo chcemy wszystko sami, bo myślimy, że nikt nie zrobi tego tak dobrze jak my, albo uważamy, że powinniśmy poradzić sobie sami, bo to wstyd, bo nie wypada, bo co ludzie powiedzą… jeśli poproszę o pomoc.
„Trzeba sobie jakoś radzić” – to jedna z najczęstszych odpowiedzi jakie słyszę na pytanie „Co słychać?”. Ba, nierzadko sama odpowiadam dokładnie tak samo, bo rzeczywiście, czasy są wymagające i faktycznie – trzeba sobie jakoś radzić.
Jednak czy ta „walka z żywiołem” zawsze musi być walką w pojedynkę? Co jest złego w tym, że poproszę kogoś o pomoc? Co jest złego w tym, że zgłoszę się ze swoim problemem do specjalisty?
Nie mamy większych oporów z oddaniem swoich suchych i zniszczonych nieustannym rozjaśnianiem włosów w ręce fryzjera, bo wierzymy, że mając wiedzę, będzie potrafił nam pomóc. Nie mamy problemu z oddaniem swojego zepsutego auta w ręce mechanika, bo mamy świadomość, że nasza podstawowa wiedza na temat tego, co znajduje się pod maską samochodu może w tym momencie nie wystarczyć. Nie wahamy się z oddaniem swojego uzębienia, a w szczególności bolącej „ósemki” w ręce dentysty, bo doskonale wiemy, że nie wyrwiemy jej metodą „na klamkę”.
Wszystko się zmienia, jeśli chodzi o emocje, uczucia bądź myśli. Wtedy najlepszym i jedynym specjalistą jestem „ja sam/ja sama”! Zgadza się???
- „Psycholog i Psychiatra są dla wariatów.”
- „Nie jestem chora/chory psychicznie, żeby iść do psychologa.”
- „A co ona/on wie o moich problemach, jak mi pomoże? Da mi pożyczkę, żebym spłacił swoje długi”?
- „Psychoterapia jest dla słabych ludzi, dla tych, którzy sobie nie radzą!”
- „Pogadać to ja mogę z przyjaciółką/przyjacielem – i to za darmo.”
To tylko niektóre z błędnych przekonań na temat korzystania z pomocy psychologa i/lub psychiatry. Gdybym miała wybrać jedno, które jest najbardziej krzywdzące, to byłyby to słowa „Psychoterapia jest dla słabych”. To boleśnie stygmatyzujący mit, który nie dość, że wzbudza poczucie winy wśród osób, które jednak zdecydowały się szukać pomocy, to jeszcze wyhamowuje i powstrzymuje cierpiących przed zgłoszeniem się do psychologa lub psychiatry. Budzi się w człowieku ta Tuwimowa Zosia Samosia – ja sama, sama, sama.
A gdyby tylko pozwoliła sobie pomóc, gdyby tylko pozwoliła się nauczyć, gdyby tylko wysłuchała, to wiedziałaby co znaczy słowo „głupota”, a wtedy z pewnością nie przyznałaby, że sama jest głupia.
A teraz mały test – co robicie, gdy ktoś z waszych bliskich ma bardzo wysoką gorączkę, boli go głowa, kaszle, majaczy, słabnie w oczach?
Założę się, że w większości odpowiedź brzmi – „albo wzywam lekarza, albo sam/sama zabieram chorego do przychodni.”. I tak powinna brzmieć ta odpowiedź. Jest to naturalna reakcja. Osoba z wysoką gorączką wymaga pomocy lekarza. Nikomu nawet przez myśl nie przejdzie, żeby uznać to za słabość. Powiem więcej, znajdujemy wtedy szereg najróżniejszych rad, co taki chory powinien zrobić. Okazujemy troskę i zrozumienie dla jego nastrojów i niedyspozycji, bo przecież jest chora/chory, więc to takie oczywiste.
A teraz wyobraźmy sobie, że ta sama bliska nam osoba po prostu nie ma ochoty nigdzie wyjść, jest ciągle zmęczona, śpiąca, jakoś tak nie potrafi się z niczego cieszyć, niespodziewanie wybucha płaczem lub wpada w złość… Co wtedy robisz? Otóż najczęściej, ubierając to w różne słowa, przekaz jest jeden – „Ogarnij się i weź się w garść.”, „To minie, zajmij się czymś” i słynne „Wszystko będzie dobrze.”.
Nagle jakbyśmy tracili jasność widzenia. Ta sama osoba, ponownie coś ją boli, ponownie czuje się źle, ponownie słabnie w oczach…, a nasza reakcja? kompletnie „od czapy”….
Czy to nie daje do myślenia?
